ترنم

مثل زغال

زغال های خاموش را کنار زغال های روشن می گذارند تا روشن شوند؛ چون هم نشینی اثر دارد.
ما هم مثل همان زغال های خاموشیم. پس اگر کنار کسانی بنشینیم که روشنند، نورانیّتی دارند و گرما و حرارتی دارند، ما هم به طفیل آنها روشنی می گیریم و گرما و حرارتی پیدا می کنیم؛ وگرنه در قیامت حسرت می خوریم.
یکی از حرف های جانسوز اهل جهنّم همین است:
«یا وَیلَتی لَیتَنی لَمْ أَتَّخِذْ فُلاناً خَلیلا؛(سوره فرقان، آیه 28).
ای کاش با فلانی رفیق نبودم و با او نمی نشستم. او تاریک بود و مرا هم مثل خود تاریک کرد.»
یعنی ای کاش! رفیقی سر راهم سبز می شد که خود سبز بود، روشن بود، صفا و نوری داشت تا من هم از پرتو او طرفی می بستم.

رنجبر، محمّدرضا، «مثل شاخه های گیلاس»، نشر شهر، 1392، ص 12.